سوء مصرف مواد یکی از عمده ترین مشکلات سالامت بی خانمانان است. مردمی كه به سیکل بی خانمانی وارد و یا از آن خارج می شوند، غالبا همزمان به سیکل سوء مصرف مواد نیز وارد و یا از آن خارج میشوند.

رابطه میان سوء مصرف مواد و بی خانمانی نیازمند آن است كه این دو پدیده به صورت همزمان و نه مستقل و جدای از یکدیگر مورد ملاحظه قرار گیرند.

توسعه و بهبود ابزارهای مداخلهای و نیز پیشگیری از افزایش تعداد مصرفكنندگان بی خانمان، تحقیقات بیشتر در این حوزه را ضروری میسازد. در همین راستا هدف از انجام این مطالعه توصیف تجربه زیسته مصرفكنندگان بی خانمان به منظور فهم بهتر عوامل موثر در درمان این گروه میباشد.

روش: این مقاله با بهره گیری از تئوری زمینه ای ایجاد شده است. داده ها از طریق مصاحبه عمیق با 20 مصرف كننده بی خانمانی كه در پروژه نوروزی بازتوانی مصرفكنندگان مواد (1393) شركت داشتند، جمع آوری شده و سپس با استفاده از روش كدگذاری نظری تحلیل شده است.

یافته ها: طردشدگی، تجربه تروما، احساسات و هیجانات منفی، شکل گیری سرمایه های منفی، انزوای اجتماعی، بیتفاوتی اجتماعی و فقدان زیرساختهای رفاهی- آموزشی از جمله مهمترین یافته های این تحقیق بودند.

نتیجه گیری: تجربه زیست مصرف كنندگان بی خانمان حاكی از آن است كه درمان این گروه از مصرف كنندگان به تبع پیامدهای زندگی در خیابان برای ایشان، بسیار متفاوت از افرادی است كه به رغم اعتیاد، همراه با خانواده زندگی میكنند.

کلیدواژه ها: تجربه زیسته، اعتیاد، بی خانمانی، طرد اجتماعی